Pagsara ng Bintana

ni Nicko Caluya

Humahalili ang bombilya
sa buwang nawawala.
Ang papel na lungsod,

ang panulat na mitsa
ng unti-unting pagliwanag
ng paligid. Sa gilid nito

ang mga palad bilang lilim
sa mga salita. Natatanaw
ang pagbuo ng mga ulap,

tumatakip sa mga tala,
bumibigat, bumibigat
hanggang magpakawala

ng matinding ulan.
Nalulusaw na ang lungsod,
unti-unting nabubura.

Isang Gabi

ni Monching Damasing

Namitas tayo ng mansanas isang gabi.

Inihabi ng buwan ang iyong katawan

Sa kadilimang pumapagitan sa mga sanga,

Ginagawa itong mabigat sa hubog kong

Kinakanlong ng anino mo. Sa itaas

Mabagal mong tinatanggal ang dyaryong balat

Ng mga bunga, hinila ang mga ito patungo

Sa lupa, sa aking nakatitig sa mga talang

Palamuti ng iyong buhok.

Bumalikwas ang mga sanga pabalik

Sa kinaroroonan nito, pero kung saan dati

Ang bunga, ngayo’y bughaw na liwanag

Na nilalamanan ang naiwang espasyo—

Kailan kaya siya muling magbubunga,

Tanong mo sa akin, bago kagatin

Ang aking labi, at tanging buwan

Ang bumabalot sa ating mga katawan.

Naisip ko ring itanong iyon, ibulong

Habang nasa bisig ng anino mo, nang biglang

Iniugoy ng hangin ang lahat, upang maghimig,

Upang ihimig ang nagaganap

Na kalawakan sa ating mga balat.