tag:blogger.com,1999:blog-56997379698107180932024-03-14T06:14:50.330+08:00marahildahil nauso ang magmakataMarahilhttp://www.blogger.com/profile/02231100467467669774noreply@blogger.comBlogger109125tag:blogger.com,1999:blog-5699737969810718093.post-79350388539829370622017-01-03T12:28:00.000+08:002017-01-03T12:28:58.175+08:00Isa na Namang Pagsakay sa Trenni EJ Bagacina<br />
<br />
Lakarin mula Santolan hanggang Cubao?<br />
Tinawanan mo ako, sabay turo sa itaas<br />
ng mga poste't ilaw, sa semento't bakal<br />
na daang humahati sa mausok na kalangitan,<br />
kaya nga merong tren.<br />
<br />
Hindi mo alam,<br />
gusto ko lamang<br />
patagalin ang oras,<br />
kasingtagal ng panahong hindi tayo nagkita,<br />
Mas matagal pa sa katahimikan<br />
nating dalawa sa loob ng tren<br />
bago pa man kumawala ang salitang kumusta.<br />
Sa totoo lang, hindi sapat ang sampung minuto<br />
sa dami ng nais sabihin o itanong sa'yo, kung<br />
may nagpatibok na ba ulit ng iyong puso,<br />
o kung hindi ka pa ba nagsasawa<br />
sa pag-uwi sa lungsod, at kung<br />
hindi ka pa ba iniligaw nito.<br />
<br />
Sa totoo lang, bago pa man matapos ang tulang ito,<br />
magbubukas na ang pinto ng tren,<br />
magpapaalam ka ng hanggang dito na lang ako,<br />
mabilis na mawawala sa nagsisiksikang mga tao.<br />
Maiiwan akong nakadungaw<br />
sa bintana, sa isip itong tula.<br />
Darating ang kasalubong na tren<br />
at unti-unti itong buburahin.Marahilhttp://www.blogger.com/profile/02231100467467669774noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5699737969810718093.post-87235284869169060972012-05-05T22:20:00.002+08:002012-05-05T22:22:41.455+08:00Pangitainni Paolo Tiausas<br />
<br />
Nagningas ang isang patlang sa ere<br />
at natikom ang kanilang mga labi—<br />
<br />
Tingin lamang ang dumarating at umaabot<br />
sa isang apoy, dahan-dahang dinuduyan<br />
<br />
ng hubog ng dilim. Nananahimik<br />
ang buong kagubatan. Nagpapahintulot<br />
<br />
sa mga nauumid na buntong-hininga.<br />
Nawalan ng tunog ang bawat pagtapak<br />
<br />
samantalang kasabay ng kanilang paglapit<br />
ang paglayo ng nagkakailang pirasong liwanag.<br />
<br />
<i>Nakakatakot</i>. Boses sa pagitan ng mga ngipin.<br />
At sa kanyang pagbasag naudlot ang lahat ng kilos:<br />
<br />
namulat na lamang silang nagmaliw na ang apoy.<br />
Magtitinginan sila, mga matang naghahanap<br />
<br />
ng sagot, kanlungan, pagtitiwala, kapayapaan.<br />
Magiging tawanan ang kaninang katahimikan.<br />
<br />
Bagaman mananatili ang dalanging apoy<br />
sa kanilang nagsasalaming mata<br />
<br />
saanman sila luminga.Marahilhttp://www.blogger.com/profile/02231100467467669774noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5699737969810718093.post-59397667895650020932011-10-08T19:52:00.001+08:002011-10-18T15:01:45.921+08:00Kulimlimni Robi Goco<br />
<div class="MsoNormal">
<br />
Lumalangoy ang mga kulay-abong ulap<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
sa malamlam na puting langit,<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
tila kisame ng ospital.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
Sa baba, mundong basa<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
ng mga luha ng mga ulap,<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
mga patak ng swero.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
Hinawakan ko ang iyong kamay<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
tulad ng paghawak ko sa payong<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
kahit na hindi umuulan – takot<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
sa nakaambang pagbagsak.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
Masdan mo: ang pagpikit,<br />
tila pagdilim lamang ng himpapawid.<br />
Hindi na liliwanag, sinta.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Ngunit ‘wag mag-alala.</div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Mapayapa ang kawalan.</div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<br />
<br />
<br />Marahilhttp://www.blogger.com/profile/02231100467467669774noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5699737969810718093.post-36284156059118813302011-10-08T19:48:00.002+08:002011-10-13T18:08:46.308+08:00Ang Hindi Kilalani Robi Goco<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“He..hello?” sabi niya.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">Nakaupo ako sa upuan sa tapat
ng football field, nakaharap sa Katipunan Avenue. Alas-onse na ng gabi at
pinapanood ko ang mga sasakyan na dumaan. Ginagawa ko ito – tahimik na
nagmumuni-muni ukol sa buhay ko sa isang maingay na lugar - kapag namomroblema
ako. Ginagawa ko rin ito sa cafeteria at sa McDo. Ngayong gabi, naantala ang
aking proseso ng pag-bati ng isang babae.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Umm. Hi?” sagot ko. Kayumanggi
ang kaniyang balat at mahaba ang buhok. Payat siya at tantiya kong
magkasing-tangkad kami. Nagsusuot siya ng salamin: <i>Black and thick-rimmed, just how I like it.</i>Naka-jeans at itim na
shirt lang siya<i>. </i>Tahimik lang siyang
nakatayo sa harap ko, tila naghihintay na magsalita ako.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Kilala kita ah. Saan nga ba
kita naging kaklase?” tanong ko.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Sa Philo 102.”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Syet, oo nga pala. Ikaw ‘yung
nasa harap ko noon. Sorry ha, medyo mahina ang memory ko sa mga tao. Ano nga
ang pangalan mo ulit?”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Leony.” Imik niya. <i>Leony, Leony</i>. Hindi ko maalala ang
kanyang pangalan. Maaring hindi ko kasi siya nakilala noong magkaklase kami.
Natatandaan ko lang ang mahaba niyang buhok sa upuan sa harap ko. O nililinlang
lang ba ako ng aking alaala?<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Hello. Ako si..”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Obet. Oo, alam ko. Ikaw ‘yung
mahilig mag-recite sa klase eh.” pangiti niyang sinabi. Kilala niya ako!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Ha? Sa philo lang ‘yun. Haha. Medyo interesado kasi ako. Sa totoo
lang, ‘di ako ganun.”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Hindi ko nakikita ‘yun. Madami
kang kaibigan, nakikita kita sa <i>foyer</i>.”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Well, sige. Hindi nga ako
anti-social.” Paano niya nalaman na pagiging isang mailap na tao ang sinasabi
ko? Pinalipas ko na lang ito. “Let’s just say minsan, I prefer being alone -
lalo na pag may problema ako.” <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“So may problema ka?”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Ummm.” Napaisip ako. Bakit ko
nga ba siya kinakausap ngayon? Bakit niya ba ako kinakausap? Saan nga ba siya
nanggaling? Parang kanina lang, mag-isa lang ako ditong nananahimik, at ngayon,
naoobliga akong makipagusap sa kaniya. Kung hindi lang siya cute, di ko na sana
siya pinansin. “Bakit mo ako kinakausap?”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Sorry. Ginugulo ba kita?”
tanong niya.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Hindi naman.”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Ewan ko eh. Ikaw, bakit mo ako
kinakausap kahit halos di mo na ako makilala?”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Ewan ko rin.”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">Naupo siya sa tabi ko.<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">*<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Ano… Bagsak ako sa LT ko sa
Math kanina eh. Ang bobo ko talaga.” Ganito lagi ang tono ko pag dating sa
academics.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Hindi naman siguro.
Nakapag-aral ka ba ng maayos?”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Oo. Pero mahina talaga ako sa
math, dati pa.” Masokistang kasiyahan ko ang aminin na bobo ako sa ilang mga
bagay.”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Ah, sige. Ganito na lang. Ayaw
kong makialam sa mga problema mo sa sarili mo. Wala ako sa posisyon na
manghusga sa kahit anong tungkol sa’yo kasi ‘di kita kilala. Ayaw kong magpayo
na mag-aral ka, na humingi ka ng tulong, blah blah blah. Gets mo ba?”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Umm. Haha. Bakit ang dami mong
alam?” napapakunot ang noo ko, nakataas ang isang kilay. Buti na lang at hindi
niya napansin, medyo bastos pala ang reaksyon ko.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Madalas, kahit harmless
friendly advice pa lang, nanghuhusga ka na ng tao. Halimbawa, sasabihin kong
galingan mo ang pag-aaral mo. Puwedeng ibig sabihin noon, na sa tingin ko,
hindi mo ginagalingan ang iyong pag-aaral. Sa lahat ng ayaw ko, ayaw kong
hinuhusgahan ako ng mga tao, lalo nan g mga taong hindi naman ako kilala ng
lubos.”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">Madami talaga siyang sinasabi,
Nabibigla na lang ako sa mga sinasabi niya, Una sa lahat, halos hindi kami
magkakilala. Pangalawa, napaka-personal ng mga sinasabi niya. Napaisip tuloy
ako kung tama ba na binanggit ko na may problema ako. Medyo naiinis ako na
kinakailangan kong makitungo sa kanya, <i>out
of courtesy. </i>Magalang ako kaya titiisin ko na lang. After all, medyo
interesante ang mga ideya niya. Iba ang takbo ng utak niya.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Puwede ko bang sabihin ulit na
ang dami mong alam? Pero gets ko. Reason ko rin ‘yan kung bakit ayoko ng
company ‘pag may problema ako. So ano na lang gagawin ko sa sarili ko nito?”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Isipin mo na lang na walang
kuwenta ang problema mo.” sabi niya. Hindi niya napapansin ang pagpapaulit-ulit
ko na makulit siya. Hindi ko na pinagpilitan pang iparamdam kay Leony ang
nararamdaman kong <i>invasion of private
space</i>, lalo na’t abala ako sa aking drama ngayong gabi. Siguro ay
makakabuti sa akin na may kinakausap naman, para maiba. After all, talagang
nagiging interesado na ako sa mga sinasabi niya matapos niyang sabihin na
walang kuwenta ang problema ko. “Nakakalungkot naman yan!” pabiro kong sinabi.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Medyo, pero totoo kasi eh.
Imagine, sa eksaktong oras na ito, may humigit kumulang na isang daang libo tao
sa mundo ang mas malala ang problema kaysa sa’yo.” Nakatitig siya diretso sa
aking mga mata. Sa tingin ko ay sinisiguro niya na seryosohin ko ang kanyang
ipinaparating.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Like what?”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Posibleng sa isang dako ng
mundo, may babaeng ginagahasa sa gitna ng gubat kung saan walang makaririnig,
may lalaking ibinubuhos ang lahat ng natititra niyang lakas upang sabihin ang
kanyhang huling habilin sa kaibigan niya, at may batang buto’t balat na
nakahiga sa lupang bitak-bitak dahil sa katuyuan, unti-unting naluluto ng araw
at hinihintay na mamatay ng mga buwitre. Lahat ng ito, nangyari na o nangyayari
habang naguusap tayo.” Malungkot ang pagkakabigkas niya. Kung hindi ko lang
siya kilala, paghihinalaan kong pinaghandaan na niyang sabihin ang kanyang naisip
para sa mga taong nakakausap niya.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">Dito na ko nabighani sa mga
sinasabi niya. Aaminin ko, medyo mahilig ako sa mga malulungkot na imahe, pero
mas kapansin-pansin sa kanya ang imahinasyon niya para dito. “Wait lang, ano
ung buwitre? Vulture?”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Oo.”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Hmm. Sabagay. Nakakatulong
yang sinabi mo in the sense na wala akong karapatang malungkot ng ganito. Pero
ito ha.. Alam kong medyo insensitive ‘to, pero para sa diskusyon, ano namang
pakialam ko sa kanila?” Maisahan ko kaya siya? Unti-unti na akong napapangiti.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Haha. Puwede namang wala.
Walang pumipigil sa’yo. Pero ako kasi, nararamdaman kong responsable ako para
sa lahat ng kapwa tao. Wala ka naman kasing pagtutuunan ng atensyon kundi tao,
kahit ang self-interest mo, nakadepende sa pakialam mo sa ibang tao. Tao ka rin
eh. Kahit wala pa akong magagawa para sa kanila ngayon, mas mabuti pa rin itong
pag-alala kaysa sa wala akong pakialam.”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">Sandali kaming natahimik.
Pinagisipan kong mabuti ang sinasabi niya. Si Leony kaya? Ano kayang umiikot sa
isipan niya ngayon? Napatigil ako sa aking pagka-tulala nang matanto kong lumalalim
na ang gabi.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Umm, Leony. Sorry pero
kailangan ko nang umuwi. Alas-onse na at nagsasara ang gate na inuuwian ko ng
alas-dose. I’ve had a great time talking…”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Puwede bang samahan na lang
kita? Wala kasi akong ginagawa eh.” Sa pangalawang pagkakataon, pinutol na
naman niya ang sasabihin ko. Napakamot ako sa ulo ko. Gusto ko siyang kausap,
pero medyo nakukulitan na rin ako sa kanya.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Ah eh, sige. Saan ka ba
nakatira? Dun ako sa Barangka, medyo malayo pang lakad tapos bababa pa sa
hagdanan. Okay lang…”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Oo. Okay lang.” ‘Yun na naman!
Pinutol na naman niya ang sinasabi ko. Bakit ba parang alam na niya lahat ng
sasabihin ko? Tumayo na ako at nagpantay ang aming mga paningin. Sinabayan niya
akong maglakad. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Sige. Hmm. About dun sa
sinasabi mo kanina, ang masasabi ko lang: problema yan. Hindi mo kayang
tulungan silang lahat. Laging mangyayare ang mga bagay na nakaka-depress.”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Alam ko.” Sabi niya. Napatingin ako sa kanya. Nakatungo lang siya.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">Nagkaroon kami muli ng sandali
ng katahimikan. Madalas, nagmamadali ako pauwi habang nakikinig ng music sa
cellphone ko. Pero ngayon, mabagal ang aking mga hakbang at imbes na indie
music ang lumulunod sa aking pandinig, ang huni ng mga kuliglig at ang bulong
ng hangin. Muntikan ko nang makalimutan ang tunog ng gabi. Pinutol niya ang
dyaheng katahimikan.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“By the way, ‘yung lalaking
kinukuwento ko kanina? Nabutas ng bala ang baga niya. Di na niya naihatid ang <i>last words</i> niya.”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“May nabasa ako sa internet eh.
‘Pag ang tao daw, nakakaramdam ng matinding takot, napapa-ihi daw sila o
napapa-tae. Pag na-expel mo na kasi lahat ng waste mo, mas mapapabilis mo daw
ang takbo mo. Sa tingin mo, napa-ihi kaya ‘yung lalake sa kuwento mo?”
Pinipilit kong makita ang hangganan ng imahinasyon niya – kung sasakay siya sa
mga trip ko o hindi.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Most likely. Di na nga lang
siya nakinabang dito, di na siya makakatakbo eh.” Tumingin siya sa akin.
Madilim ang balintataw ng kanyang mga mata. Napangiti ako.<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">*<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Ok ok. Look at it this way.
Kahit walang kuwenta nga ang problema ko, sa konteksto ko, lalo na sa
kahihinatnan ng buhay ko pag binagsak ko ang buong klase kong ito, malaking
problema pa rin siya!” sabi ko. Pinaguusapan pa rin naming kung anong nararapat
na hakbang ang dapat gawin para sa mga problema. Pinipilit ko pa rin ang aking
posisyon, at obvious lang naman na ‘yun ang gawin ko.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Paki-explain pa nga. Haha.”
Sabi niya. Napapalagay na kaagad ang loob ko sa kanya kahit na kanina lang kami
talaga nagkakilala. Hindi naman ito tagpuang romantiko, isa lamang nakakatuwang
engkwentro sa isang taong kapareho mong magisip.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Kapag bumagsak ako sa math,
babagsak ako sa kolehiyo, hindi ako makaka-graduate, hindi ako makakakuha ng
magandang trabaho, maghihirap ako. Ganun lang naman.”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“<i>Slippery slope</i> na yan, pero considering the possibility. Ano naman
kung maghirap ka? Ano naman ngayon kung hindi ka makatapos ng pag-aaral?”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Hmm. Anong ipinapahiwatig mo?”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Ang sinasabi ko lang naman,
hindi lang sa pagiging matagumpay ang matatagpuan ang kasiyahan.”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Eh saan?”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Kahit saan. Mayroong mga taong
nagdrodroga, nagsesex, o nagnanakaw para maging masaya. Mayroon rin namang mga
nagpapari, nagvovolunteer sa peace corps, o nagbubuhay public service. Walang
hanggang ang posibilidad ng kasiyahan, kaya kung ako sayo, wag mo siyang
ikulong sa pagtatapos lang ng pag-aaral.” Bahagya akong napatawa sa pagsabi
niya ng salitang <i>sex. </i>Minsan lang
akong nakakapakinig ng babaeng magbigkas noon na walang arte. <i>Straightforward at natural</i>.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“You have a point. Pero
nag-aaral ka rin diba? Ano nga ulet ang course mo? I must say, nakakatuwa ang
konsepto mo ng kasiyahan. Hahaha.”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Alam ko. Medyo kalian ko
lamang na-realize yan pero nakaka-liberate talaga siyang isipin. Kung lagi mong
aalahanin ‘yun, hindi ka na magtataka sa mga taong kakaiba ang kasiyahan.”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Tulad ng?” Medyo na-excite ako
sa sasabihin niyang halimbawa.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Pangongolekta.”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Ng ano?”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Hmm. Meron akong alam,
nangongolekta ng Ecstasy pills na iba’t iba ang disenyo. 2,400 pills ‘yun.
Meron ring koleksyon ng mga kuko sa paa, kahit dismembered heads. Pagkakaalam
ko nga, may mga museo para dyan. Meron ring nangongolekta ng mga vacuum
cleaners, KPop memorabilla…”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Teka teka, ecstasy pills,
toenails at mga pugot na ulo… tapos isasama mo ang KPop? ‘Di ka rin biased no?
Hahahaha.”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Sorry naman! Pero eto ang
pinakamalupit, kuwento lang sa akin. Hindi na nga ako halos naniniwala dito
pero nakakatuwa pa ring ikuwento. Mayroon daw empleyado ng isang sikat na motel
sa Cubao, janitor siya. Ang kinokolekta niya ay <i>used condoms</i> galing sa mga kuwartong nililinisan niya.”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Ano?! Bakit?”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Hindi ko alam. Sa totoo lang,
kailangan ba nating malaman?”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Kung sabagay, mas maganda na
nga na naiwan dun ang istorya. <i>Open
ending</i>.”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">Bumababa na kami ng hagdan nang
makasalubong ko ng tingin ang security guard na siya namang umaakyat. Maingay
kaming nagkuwekuwentuhan ni Leony noon at lubha akong nabagabag sa pagtigin ng
sekyu sa akin. Hindi maipinta ang kanyang mukha - tila may hindi siya naiintindihan sa akin. Sa
aming dalawa. Hindi kaya’t napakinggan niya ang pinaguusapan namin? Tumingin
ako kay Leony, na nasa likod ko noon, para humanap ng bakas ng reaksyon niya sa
dumaang sekyu. Hindi niya ‘ata napansin.<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">*<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">Nasa gate na ako ng boarding
house nang mahalata kong kasama ko pa rin si Leony hanggang doon. Napalayo na
ata siya sa uuwian niya, o hindi kaya malapit rin ang bahay niya? Kailangan na
niyang magpaalam. <i>It’s been a long day</i>,
gusto na niyang magpahinga. Malungkot nga lang na kailangan na niyang magpaalam
kay Leony gayong nawili siya sa pakikipagkwentuhan sa kanya.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">“Umm. Una na ko Leony. Good
night. Thanks for the talk. I really appreciated it.”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">Sa huling pagkakataon, ngumiti
siyang muli. Inasahan kong marami pa siyang sasabihin tulad kanina ngunit ang
sinagot na lang niya ay isang maigsing “Likewise”. Hindi ko pa siya iniwan
kaagad, hinintay ko munang baka may sabihin pa siya – na baka may
maikuwekuwento pa siya sa aking nakakatuwa. Nakakatuwa ngunit madilim ang tema.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">Pero di na siya umimik muli,
kaya nagpasya na akong tumuloy sa bahay, lalo na’t nahihilo na rin ako sa
antok. Nagbitiw na ang aming titigan at naiwan sa aking isipan ang larawan ng
kanyang mga mata na tila tanong. Hindi ko rin maintindihang lubos ngunit kapag
naalala ko ang kanyang tingin, nalalagay ako sa kapalagayan kahit na nababalot
ito ng misteryo.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">Nang papasok na ako sa pinto ng
boarding house ko, naalala ko: “Ay, nga pala Leony, saan ka nakatira? Anong
course mo tsaka ano na rin ‘yung number mo? Maybe we could get a cup of coffee
sometimes.” Lumingon ako upang ihabol ang mga tanong kong hindi niya nasagot,
ngunit wala na siya. Nawala na ang taong nakilala ko ngunit hindi ko rin talaga
nakilala. Siguro ay mabilis lang talaga siyang nakaalis.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: .5in;">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", "sans-serif";">Pumasok na ako sa bahay, sa
kuwarto, at natulog. Hindi ko na pinagisipan pa ang mga dahilan. Sapat na sa
akin ang engkwentro na ‘yun.<o:p></o:p></span></div>Marahilhttp://www.blogger.com/profile/02231100467467669774noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5699737969810718093.post-87960674913645901922011-10-05T19:29:00.001+08:002011-10-05T19:32:58.024+08:00Tiniklingni Nicko Caluya<br /><br />Mula sa kawayang hiniwa<br />lumayo ang isa sa isa pa<br />lamang walang muwang. Puwang<br /><br />ang namuo sa pagitan<br />ng mga nahulog na sanga<br />na pinag-uumpog ng Amihan.<br /><br />Binalot din sila ng kasuotan<br />mula balikat hanggang sakong<br />bago pa pagnasaan ang kahubdan.<br /><br />Sa pagdama ng init mula<br />sa lupa, umangat ang mga paa<br />at gumalaw sa kabilang panig<br /><br />ng gumagalaw ding kawayan.<br />Tumitig ang isa sa isa pa<br />nang hindi iniinda ang sakit<br /><br />ng pagkaka(pili)pit. Pilit<br />isinisiksik ang sarili<br />sa sayaw na mapanganib.Marahilhttp://www.blogger.com/profile/02231100467467669774noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5699737969810718093.post-28659294880784426362011-09-11T16:45:00.003+08:002011-09-12T10:02:29.423+08:00Marxismoni Lester Abuel<br /><br /><br />Binibigyang-halaga <span style="font-style:italic;">dapat</span><br />ang bawat paggawa.<br /><br /><span style="font-style:italic;">Ngunit</span> ang bawat paggawa,<br />binibigyang-halaga.<br /><br />Binibigyang-halaga <span style="font-style:italic;">kasi</span><br />ang bawat paggawang binibigyan<br />ng halaga. <span style="font-style:italic;">Ngunit dapat,</span> ang paggawang<br /><br />binibigyang-halaga ang binibigyang-halaga<br />ng paggawa. <span style="font-style:italic;">Kasi,</span> gawang binibigyang-halaga<br /><br />ang paggawa.<br /><br />                           Tao lamang ang makagagawa<br />ng paggawang nagbibigay-halaga. Sa tao lamang<br />mahahanap ang halaga ng paggawa. <span style="font-style:italic;">Sapagkat</span> sa pagkatao lamang<br />nabibigyang-halaga ang paggawa. <span style="font-style:italic;">Kung gayon,</span> tao<br /><br />ang siyang nagbibigay-halaga sa dapat bigyang-halaga--<br />ang paggawa. Walang sahod na katumbas<br /><br />dahil ang mismong paggawa ang nagbibigay-halaga sa tao.Marahilhttp://www.blogger.com/profile/02231100467467669774noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5699737969810718093.post-36735240139758317182011-09-11T16:34:00.004+08:002011-09-11T20:50:39.314+08:00Paggising mula sa Pagkaalipin ng Matrix[1]ni Lester Abuel<br /><br /><br />Ginawa tayong baterya ng sistema<br />na nagpagagalaw sa atin. Katawan,<br /><br />ang mismong puhunan sa paggawa,<br />ang ginagamit na lakas [2] ng mga Makina<br /><br />sa pagkilos ng Kanilang lipunan.<br />Wala na kasing silbi ang paggawa ng tao<br /><br />para sa Kanila. Sanhi na lamang tayo ng lakas<br />dahil wala nang nagbibigay-liwanag—<br /><br />taklob na kasi ang araw ng alimuom<br />dahil abo na ang kabihasnan. Tanging<br /><br />Makina na lamang natirang gumagana.<br />Wala kasi Silang ginagawa kundi sundin ang sistema.<br /><br /><br />--------<br /><br />[1] Ang pelikulang “The Matrix” ang ispesipikong tinutukoy rito, ngunit maaari rin itong basahin bilang orihinal na kahulugan ng “matrix”<br />[2] Init ng araw ang pinanggagalingan ng lakas ng mga makina sa pelikulang “The Matrix.” Nang matakluban ang araw dahil sa digmaang Tao at Makina, ginamit ng mga Makina ang katawan ng tao bilang sanhi ng kanilang lakas.Marahilhttp://www.blogger.com/profile/02231100467467669774noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5699737969810718093.post-4852365430020639942011-04-27T00:38:00.002+08:002011-04-27T00:41:22.023+08:00Pagsara ng Bintanani Nicko Caluya<br /><br />Humahalili ang bombilya<br />sa buwang nawawala.<br />Ang papel na lungsod,<br /><br />ang panulat na mitsa<br />ng unti-unting pagliwanag<br />ng paligid. Sa gilid nito<br /><br />ang mga palad bilang lilim<br />sa mga salita. Natatanaw<br />ang pagbuo ng mga ulap,<br /><br />tumatakip sa mga tala,<br />bumibigat, bumibigat<br />hanggang magpakawala<br /><br />ng matinding ulan.<br />Nalulusaw na ang lungsod,<br />unti-unting nabubura.Marahilhttp://www.blogger.com/profile/02231100467467669774noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5699737969810718093.post-22394132139305756672011-04-20T10:55:00.001+08:002011-04-20T10:57:20.450+08:00Isang Gabi<div>ni Monching Damasing</div><div><br /></div><div>Namitas tayo ng mansanas isang gabi.</div><div>Inihabi ng buwan ang iyong katawan</div><div>Sa kadilimang pumapagitan sa mga sanga,</div><div>Ginagawa itong mabigat sa hubog kong</div><div><br /></div><div>Kinakanlong ng anino mo. Sa itaas</div><div>Mabagal mong tinatanggal ang dyaryong balat</div><div>Ng mga bunga, hinila ang mga ito patungo</div><div>Sa lupa, sa aking nakatitig sa mga talang </div><div><br /></div><div>Palamuti ng iyong buhok.</div><div>Bumalikwas ang mga sanga pabalik</div><div>Sa kinaroroonan nito, pero kung saan dati</div><div>Ang bunga, ngayo’y bughaw na liwanag</div><div><br /></div><div>Na nilalamanan ang naiwang espasyo—</div><div>Kailan kaya siya muling magbubunga,</div><div>Tanong mo sa akin, bago kagatin</div><div>Ang aking labi, at tanging buwan</div><div><br /></div><div>Ang bumabalot sa ating mga katawan.</div><div>Naisip ko ring itanong iyon, ibulong </div><div>Habang nasa bisig ng anino mo, nang biglang </div><div>Iniugoy ng hangin ang lahat, upang maghimig,</div><div><br /></div><div>Upang ihimig ang nagaganap</div><div>Na kalawakan sa ating mga balat.</div><div><br /></div>Marahilhttp://www.blogger.com/profile/02231100467467669774noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-5699737969810718093.post-11872719296979614542011-03-29T15:20:00.000+08:002011-03-29T15:21:43.956+08:00Pagkawala<div style="text-align: justify;">ni Paolo Tiausas<br /><br />Walang kawala sa gubat na nagnanakaw ng paningin. Ang tanging nakikita: ang mga hiblang nakalugay sa mga dambuhalang punong tinakpan at sinakop ang langit. Wala na ang langit. Walang mga tala kundi ang lihim ng mga dahon at sanga: mga matang nagbabanta mula sa lahat ng punong iniwan at nababalikan nang nababalikan nang nababalikan. Wala na pala sa katahimikan kahit ang tunog ng aking hingal. Mag-isa lang ako at ang gubat na naghahabol ng hininga.</div>Marahilhttp://www.blogger.com/profile/02231100467467669774noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5699737969810718093.post-33292581536174222932011-03-02T10:17:00.003+08:002011-03-29T15:20:33.476+08:00Sa Wakasni Lester Abuel<br /><br />Alam mo bang kanina pa<br />akong magdamag nang nakatingin<br />sa ('yo) litrato mo. Ang puso ko'y hindi mapalagay<br />dahil atin ang nagdaang gabi. Ngayon,<br />ito ang unang araw na wala ka na<br /><br />sinta, dahil katulad mo<br />ako rin ay nagbago. -- alam naman nating<br />noon pa man, meron nang taning -- hindi na tayo<br />tulad ng dati, kay bilis ng sandali.<br />Datapwa, inaasam ko<br /><br />ang panahong makapiling at makita kang muli<br />kahit sa una't huling pagkakataon. Ngunit sa ngayon,<br />maglilinis ako ng aking kwarto:<br />punong-puno ng galit at damit,<br />mga liham ng nilihim kong pag-ibig<br />At litrato ng kahapong maligalig,<br />mga nakaraang hindi na pwedeng pagpaliban.<br /><br />Hindi ko na kakayaning mabuhay sa kahapon<br />kaya mula ngayon, mula ngayon<br />dahan-dahan ko nang ikinakahon<br />ang mga ala-ala ng lumuluhang kahapon<br />ang mga dahan-dahan kong inipon<br />ay kailangan nang itapon. Kailangan kong gumising,<br />gumising sa katotohanang<br /><br />hindi ka naman talaga akin.<br /><br />Kung makatulog man ako<br />matapos ng insomnia na 'to,<br />sa panaginip:<br /><br />tinatawag kita,<br />sinusuyo kita,<br />'di mo man marinig,<br />'di mo man madama.<br /><br />Kay tagal kitang minahal.<br />Kay tagal kitang mamahalin.Marahilhttp://www.blogger.com/profile/02231100467467669774noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5699737969810718093.post-20191446114566163732011-02-25T17:40:00.002+08:002011-02-25T17:51:44.608+08:00Saudadeni Nicko Caluya<br /><br />Sinisisi ng maruming hintuturo<br />ang bawat sinasagasaang salita.<br /><div><div><br /></div><div>Sinasagwan ang karagatang espasyo:</div></div><div>ikaw at ang kahulugang nawawala.</div>Marahilhttp://www.blogger.com/profile/02231100467467669774noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5699737969810718093.post-10891392221921998272011-01-26T18:28:00.002+08:002011-01-26T18:59:45.542+08:00Xerex<div>ni Nicko Caluya</div><div><br /></div>Alam mo na marahil ang kuwento ng buhay ko habang ipinagyayabang ang aking katawan: ang matang nakatitig sa bawat titik kung gaano kalaki, katigas at kahaba. Marahil iyon lamang ang maiiwan sa iyong alaala kapag matutulog ka na. Sa iyong kinahihigaan, may hahablot na lamang ng iyong saplot. Wala ka nang ibang magawa kundi sumunod dahil sa pananabik. Hahawakan kita at bubulungan ng mga talinhaga tungkol sa pagmamay-ari ng isa’t isa. Uungol ka ngunit walang ibang makasasaksi sa nililikha mong panaginip. <i>Sa bagay, aabangan mo lang naman ito: ang pagpasok-labas ko sa iyo, kung anu-anong posisyon at pahamak ang nangyayari</i>, kung anu-anong posisyon at pahamak ang nangyayari, kung anu-anong posisyon at pahamak ang nangyayari, hanggang magsawa ka na. Mamumula sa pagkakabuka ang gilid ng bibig at pagitan ng mga hita, manginginig ang iyong mga daliri at tuhod sa mahigpit na pagkapit, at halos maiyak ka na sa hapding dulot ng pagdiin. At dahil babanggitin ko ang pawis, dugo at laway sa sinusulat ko, mandidiri ka. Hahanapin mo ang mga pangungusap, mga dayalogong punung-puno ng pagmamahal at pagmumura: "Walang hiya ka, binibitin mo ako, gustung-gusto kita, sige pa." Upang makasigurong ikaw lang ang kausap ko, idadagdag ko na rin kung gaano ako kainteresadong maari ka nang buong-buo: "Akin ka ngayon, wala nang ibang makagagawa nito sa iyo." Wala ka nang ibang iintindihin pa kundi ang sariling pagnanasang makarating sa langit kahit gaano kalaki, katigas, o kahaba ang pagdaraanan. Aabangan mo na lamang ang aking pagpapaulan. Sa ilang sandali, hindi mo na rin makakayanan. Pagbaba ng diyaryo, masisilaw ka sa matinding sikat ng araw.Marahilhttp://www.blogger.com/profile/02231100467467669774noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5699737969810718093.post-17650721371986921752011-01-15T20:56:00.003+08:002011-01-15T21:02:13.289+08:00tahananni Paolo Tiausas<br /><br />labimpitong taong gulang na ako<br />at wala pa rin akong kuwarto.<br /><br />sa minsang biniro ko ang nanay ko<br />na wala akong paglalagyan ng gamit,<br />may pag-uyam lang siyang tumawa:<br /><span style="font-style:italic;">aba, nangangarap pa ’to ng kuwarto!</span><br /><br />sa gabi ring iyon, nag-ayos ako ng gamit.<br />nilipat-lipat ko ang mga kalat sa bahay<br />para magkaroon ako ng paglalagyan<br />ng mga nabasa’t binabasang aklat.<br /><br />maalaga’t dahan-dahan kong hinanay<br />ang mga aklat na pambata, mga nobelang<br />inaral sa hayskul, at mga koleksyong buo<br />ng mga maikling-kuwento at tula.<br /><br />wala pang isang metrong lapad<br />ang hanay na aking napuno<br />at wala namang napansin si nanay<br />na pagbabago sa aming tahanan.<br /><br />labimpitong taong gulang na ako<br />at naghahanap pa rin ako ng kuwarto.Marahilhttp://www.blogger.com/profile/02231100467467669774noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5699737969810718093.post-89334822662426907462011-01-10T21:28:00.005+08:002011-01-19T23:35:54.306+08:00Malikhaing Gawain<div>Bibli(ograpi)ya</div><div>Enero 10, 2011 7:26-7:31 n.g.</div><div><br /></div><i>Henesis </i>| Monching Damasing<div>Ginunita sa salita ang liwanag</div><div><br /></div><div><i>Exodus </i>| Nicko Caluya</div><div>Sumambulat ang tagsalat, sanlaksa ang nagsilayas.</div><div><div><br /></div><div><i>Job</i> | Japhet Calupitan</div><div>Humithit ng kung ano si Job at tinamo niya ang kaliwanagan.</div><div><br /></div><div><i>Pagkawala ni Jesus</i> | Geneve Guyano</div><div>Kinailangan ni Jesus mapag-isa mula kina Maria at Jose.</div><div><br /></div><div><i>Pagdami ng Tinapay </i>| Paolo Tiausas</div><div>Anak, sa wakas, may almusal na -- magpakailanman!</div><div><br /></div><div><i>Juan 3:16</i> | Lester Abuel</div><div>Yapak na naglakad ang Nazarenong balot ng putik na naghihintay mabuhay muli.</div></div><div><br /></div><div><i>1 Corinto 13:4 </i>| Roselyn Ko</div><div>Sa dinami-rami ng mukha ng pag-ibig, iilan lang din sa kanila ang maitatawag na tunay at walang ikinukubli.</div>Marahilhttp://www.blogger.com/profile/02231100467467669774noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-5699737969810718093.post-88058767782409704162010-12-28T09:45:00.004+08:002010-12-28T20:38:12.273+08:00Ilang Sandali Matapos ang Simula<p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><span class="Apple-style-span">ni Monching Damasing</span></p><p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><span class="Apple-style-span"><br /></span></p><p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><span class="Apple-style-span">Panandalian tayong magiging anino habang gumuguho </span></p><p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><span class="Apple-style-span">ang mga anghel. Katawan nati’y maglalaho </span></p><p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><span class="Apple-style-span">nang panandalian habang nagtatapat ang ating mata </span></p><p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><span class="Apple-style-span"><br /></span></p><p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><span class="Apple-style-span">sa kanilang sementong mata. Ngingnig tayo</span></p><p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><span class="Apple-style-span">sa bawat pagliwanag ng langit. Habang gumuguho ang mata</span></p><p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><span class="Apple-style-span">ng bagyo, paisa-isang nababasag sa sahig ang mga dalisay</span></p><p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><span class="Apple-style-span"><br /></span></p><p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><span class="Apple-style-span">na mukha’t pakpak. Walang maiwiwikang dasal ang mga labi</span></p><p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><span class="Apple-style-span">nating nangangatal, habang sinisimulang buksan ng lupa</span></p><p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><span class="Apple-style-span">ang mga nakatagong sepulkro’t altar. <i>Iniluluwal ng lupa </i></span></p><p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><i><span class="Apple-style-span"><br /></span></i></p><p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><span class="Apple-style-span"><i>ang nakaraan. </i>Wari isang uri ng pagsilang</span></p><p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><span class="Apple-style-span">ang paglanghap ng singaw, mata nating pumipikit, </span></p><p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><span class="Apple-style-span">mga palad nating tinatapat sa isa’t-isa. Yumuyukod tayo</span></p><p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><span class="Apple-style-span"><br /></span></p><p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><span class="Apple-style-span">sa ating mga anino, sa hubog nating walang-muwang sa malaon </span></p><p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><span class="Apple-style-span">nang nagaganap na pagguho ng mga sagisag. Tinititigan natin </span></p><p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><span class="Apple-style-span">ang ating mga yapak na waring hindi sariling atin. Waring </span></p><p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><span class="Apple-style-span"><br /></span></p><p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><span class="Apple-style-span">hindi atin ang sarili nating mga luha. Nagsisimula tayong umutal. </span></p><p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><span class="Apple-style-span">Sa isang langhap, sa sandaling nagsisimulang maluoy, </span></p><p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><span class="Apple-style-span">binagtas natin ang mga kalye kung saan nakatitig ang mga mata </span></p><p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><span class="Apple-style-span"><br /></span></p><p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><span class="Apple-style-span">ng ilaw-poste sa atin. Dinig natin ang laksa-laksang talampakan.</span></p><p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><span class="Apple-style-span">Walang mga ibon ang mga dinaraanang puno natin. Sa isang kanto, </span></p><p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><span class="Apple-style-span">nakaambang ang mga uwak habang iniaawit ng isang baliw </span></p><p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><span class="Apple-style-span"><br /></span></p><p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><span class="Apple-style-span">ang kaniyang nakaambang paglutang sa alangaang. </span></p><p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><span class="Apple-style-span">Pilit niyang inaabot, iniaabot ang sariling langit sa atin nang </span></p><p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><span class="Apple-style-span">gumuho ang nilililimang gusali. <i>Kay tayog ng aking katawan,</i> </span></p><p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><span class="Apple-style-span"><br /></span></p><p style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; "><span class="Apple-style-span">pahayag niya, bago naglaho ang kaniyang anino.</span></p><div><br /></div>Marahilhttp://www.blogger.com/profile/02231100467467669774noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5699737969810718093.post-31472333186036240142010-12-16T16:10:00.001+08:002010-12-16T16:12:36.606+08:00profile picni Paolo Tiausas<br /><br />binago ko ang aking mukha<br />para sa kapakanan nila.<br /><br />isinantabi muna: luha<br />mula sa magang mga mata<br /><br />dulot ng pagmamakaawa<br />sa mga taong tulad nila.<br /><br />silang mga nagtitiwala<br />sa mga taong humuhusga:<br /><br />ayon sa kanilang bunganga,<br />may mga karapatan sila.<br /><br /><br />dahil wala silang kilala:<br /><br /><br />ngiti na para sa camera.Marahilhttp://www.blogger.com/profile/02231100467467669774noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5699737969810718093.post-81930791787622419622010-12-13T22:48:00.003+08:002010-12-15T08:06:09.703+08:00Malikhaing GawainDisyembre 13, 2010. 7:30 - 7:35 n.g.<br />Kahingian: tulang hindi hihigit sa anim na linya o isang kuwentong hindi hihigit sa tatlong pangungusap. Gumamit ng anumang linya mula sa mga palabas sa telebisyon o pelikula.<br /><br /><div><div>Ligaya ang Itawag Mo sa Akin</div><div><i>Nicko Caluya</i></div><div><br /></div><div>Pero okay rin ang Tukso na tumutusok</div><div>Sa malikot mong puso. O Harot, Lukso,</div><div>Haliparot, Indayog, Alindog, sa tunog</div><div>ng kahit anong ngalang kailangan ko</div><div>para mapariwara sa paraisong</div><div>pinupuwersa kong mapasok.</div></div><div><br />I Never Said That I Love You<div><i>Japhet Calupitan</i></div><div><i><br /></i></div><div>Kinuha niya ang sinturon at hinigpitan</div><div>ang pantalong pinaluwang kaunti upang makalangoy</div><div>sa papawirin at makalipad sa kapatagan</div><div>samantalang binabanggit sa kaparis</div><div>"Ibibigay ko sa'yo ang lahat."</div><div><br /></div><div>Isusumbong Kita sa Tatay Ko</div><div><i>Geneva Guyano</i></div><div><i><br /></i></div><div>Gaya ng dati, ikaw ang nagpapaligo sa akin. Walang mali, hanggang sa napuna mong puno ng libag ang aking titi kaya kinuskos mo ito nang paulit-ulit. Kailangang malaman ito ni tatay -- kagabi pa siya umaalingasaw.</div><div><br /></div><div>Isang Bala Ka Lang</div><div><i>Monching Damasing</i></div><div><i><br /></i></div><div>Umaalingawngaw ang kanilang mura habang umaalingawngaw sa kanilang mga puso ang pagkawala. Pula, pula ang kulay ng alingawngaw, tanda ng pagbabalik. Tanaw nila ang pula ng langit sa kanyang mga palad.</div><div><br /></div><div><div>Mula sa Magic Temple</div><div><i>Lester Abuel</i></div><div><i><br /></i></div><div><blockquote style="font-style: italic; ">Jubal: Ano po bang kailangan naming gawin, Aling Telang?<br />Telang Bayawak: Ano pa, eh di ang maging ganap na tao.</blockquote>Hindi tinatawid ang ilog -- nilulusong.</div></div><div><br /></div><div><div>-</div><div><i>Jeroshelle Santos</i></div><div><i><br /></i></div><div>Nakarating ako mag-isa rito; makakauwi rin ako mag-isa. Wala na akong pag-asa.</div></div><div><br /></div><div><div>Walang Himala</div><div><i>John Solito</i></div><div><i><br /></i></div><div>Nahulog siya sa bangin.</div><div>Ang sakit.</div></div><div><br /></div></div>Marahilhttp://www.blogger.com/profile/02231100467467669774noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-5699737969810718093.post-74472869227645368742010-12-01T21:17:00.000+08:002010-12-01T21:21:40.537+08:00Moriones<div>Nicko Caluya</div><div><br /></div>Nabalot ng liwanag ang katawan<br />na balot sa kasuotang metal at tela.<br /><br />Sa linggong iyon hinanap ang taksil<br />na saksi sa himalang pinaghihinalaang<br /><br />ang dugo sa lansa ang mumulat sa bulag.<br />Napuno ang bawat lansangan ng mga tao,<br /><br />sundalong balbas-sarado tungong kalbaryo,<br />sa penitensyang maglakad hanggang hapon.<br /><br />Sa parehong talim nahulog ang anino<br />sa tapyas ng kanyang maskarang kahoy<br /><br />patungo sa butas ng nasirang mata,<br />at sa leeg na ginuhitan ng dugo.<br /><br />Sa huling sandali, tumapat<br />siya sa langit, naniwala.Marahilhttp://www.blogger.com/profile/02231100467467669774noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5699737969810718093.post-56597194933573169612010-11-30T13:38:00.002+08:002010-11-30T13:44:10.926+08:00Malikhaing Panayamni Brandon Dollente<br /><br /><br />Inanyayahan akong magsalita<br />tungkol sa lugar ng sarili sa tula.<br />Ipakita kung saan matatagpuan ang ako,<br />na para bang nagtatago ito,<br />nakakubli sa sanga ng mga letra,<br />nakalublob sa malapot na dagat<br />ng parikala, o nakabaon sa ilalim<br />ng kabilang pahina, sa susunod<br />na tula. Hindi ko alam kung saan<br />sisimulang hanapin ang sarili.<br />Kaya naisip kong lumikha ng sarili<br />kong tula at doon maghagilap.<br />Ngunit masyadong masalimuot<br />ang mundo ng liriko at palipat-lipat<br />ng lokasyon ang persona. Narito ako,<br />sabi sa akin ng sarili, bago bumaba<br />ng gusgusing bus, habang ginagasgas<br />pa nito ang tanawin sa labas.<br />Narito ako, sabi ng taong-grasa,<br />itinuturo ang pinakabago niyang pilat.<br />Nagpatuloy ako sa paghahanap<br />at nadatnan ko ang kabilang berso<br />kung saan isang dambuhalang salamin<br />ang tumambad sa akin. Narito ako,<br />sabi ko sa sarili. Dali-daling nabasag<br />ang aking tinig at nabiyak ang mundo<br />ng tula. Lumabas ako at ikaw<br />ang unang nakita, nakaupo sa gilid<br />ng kalsada, nagtataka kung paano,<br />kung saan, kung kailan.<br />Tinabihan kita at tiningnan<br />ang papel na nais kumawala<br />mula sa iyong mga kamay. Wala.<br />Wala ako riyan.<br /><br /><span style="font-style:italic;">para kay Geneve</span>Marahilhttp://www.blogger.com/profile/02231100467467669774noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-5699737969810718093.post-5712588303687194302010-11-29T13:19:00.002+08:002010-11-30T13:38:30.782+08:00Koloreteni Roselyn Ko<br /><br />Nakita kita sa silid na iyon.<br />Nilalagyan ka nila ng kolorete sa mukha<br />at inaayusan pa ang buhok mong kulot<br />Dinadamitan ka nila ng kulay lila<br /><br />Pinanood kita mula sa di kalayuan<br />Pinagmasdan nang maigi, pinag-isipan ko<br />kung tama ba itong nararamdaman ko para sa’yo<br />Tumayo ka na at lumabas ka ng kwarto.<br /><br />Naalala ko pa noong una kitang makita<br />Ibang-iba ang iyong hitsura<br />Walang bahid ng kolorete sa mapungay mong mga mata<br />O di kaya’y wig na tumatakip sa iyong maigsing buhok<br /><br />Oras mo na.<br />Umakyat ka sa entablado noong gabing iyon<br />Umasta ka na parang mayuming dalaga<br />Lahat ay nasiyahan sa iyong pagpapatawa<br /><br />Natapos ang iyong pagtatanghal.<br />Bumaba ka mula sa iyong kinatatayuan<br />Nilapitan mo ako sabay hinagkan, <br />“Sister! Natapos rin ang palabas!”<br /><br />Nabulabog ang aking natutulirong damdamin.<br />Huwag ka nang magkaila<br />Alam ko na ang tinatago mong lihim<br />Tuluyan na akong nawalan ng pag-asa.<br /><br />Sana noon pa lang ay nalaman ko na<br />nang hindi sana kita natutunang mahalin<br />para hindi na umasang ako ang iyong hahanap-hanapin<br />at hindi ang lalaking katambal mo sa dula kanina.Marahilhttp://www.blogger.com/profile/02231100467467669774noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5699737969810718093.post-60202751429580141582010-10-24T17:17:00.004+08:002010-10-24T17:23:16.786+08:00Sa Mga Huling Arawni Monching Damasing<br /><br />May pangamba sa ating pagtingala. <br /><br />Pinipigil natin ang ating hininga <br />kapag sumasambulat sa langit ang<br />sanlaksang ibong tinatabunan<br /><br />panandalian ang ating mga anino.<br />Tinatapat sa ating mga mata ang <br />maitim nilang hubog, ang marahan<br /><br />nilang salimbay. Tanaw natin <br />ang kanilang paglaho sa malamang hita<br />ng ulap na unti-unting nababahiran <br /><br />ng abo. At sa sandali ng pagyao nila<br />sa ating gunita, mararamdaman natin<br />ang bagal ng ating hininga’t pagkuyom <br /><br />ng marurumi nating mga kamay.Marahilhttp://www.blogger.com/profile/02231100467467669774noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5699737969810718093.post-26501034680477648552010-10-21T13:26:00.009+08:002010-10-21T13:50:37.027+08:00Paghihigantini Nicko Caluya<br /><br /><br />Umahon ang inialay<br /><br />kasama ang mga alon. <br /><br />Hindi na mabaybay<br /><br />ang muling pagdaong<br /><br />ng bawat salita.<br /><br />Saksi ang buwang<br /><br />hindi na nagbanta.Marahilhttp://www.blogger.com/profile/02231100467467669774noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5699737969810718093.post-89361802943093840142010-10-20T18:42:00.000+08:002010-10-20T18:54:17.768+08:00Rush Hourni Rachel Valencerina Marra<br /><br />Nagpapahinga ang dalawang bata sa istasyon ng LRT sa Santolan. Isang maghapon uli silang nagpunas ng mga pares ng sapatos, sandalyas, at paa sa mga dyip na nag-aabang ng mga pasahero. Kakaunting barya pa lamang ang naiipon nila sa kanilang mga bulsa.<br /><br />Tumingala sila sa langit, pinagmamasdan ang mga nagsasapawang sinag ng matitingkad na kahel, pula at dilaw sa mga siwang ng mga ulap na may bahid na ng lila. <span style="font-style: italic;">Halo-halo</span>, sa isip ng isa. Sa loob-loob ng kasama niya, <span style="font-style: italic;">dugo</span>.<br /><br />Bumuhos sa bangketa ang mga tao mula sa istasyon.Marahilhttp://www.blogger.com/profile/02231100467467669774noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-5699737969810718093.post-20969130643787053432010-10-05T15:07:00.002+08:002010-10-05T15:08:45.713+08:00Mata ng piniling mawalani Joseph Casimiro<br /><br />Sandali lamang natunghayan<br />Ang mga mata, mga mata<br /><br />Ng piniling<br />Mawala<br /><br /><span style="font-style:italic;">Sandali!</span><br /><br />Maingat ang mga mata<br /><br />Ang mga mata<br />Maingat<br /><br />Maingat na tinutunghayan ka.Marahilhttp://www.blogger.com/profile/02231100467467669774noreply@blogger.com5