Consummatum Est

ni Kristian Mamforte

Nang maitayo sa wakas
ang krus, nangamoy sugat
ang simoy ng hangin.

Marahan ang dampi sa ating pisngi
ng hangin nagmumula
sa nalalabi niyang buntong-

hininga. Narito tayo ngayon—
sa lilim na nilikha ng krus. Dito tayo
nakasilong na waring may hinihintay.

Habang tayo’y nakatingala
na tila pagharap sa nawawalang bahagi
ng sarili ang pagharap sa mga sugat.

Siya na ipinako sa katawan ang pagdurusa
upang patunayang siya ay may katawan.
Siya na nasa pagitan ng pagpikit at pagdilat.

Siya na bubuhat sa mabigat na tingin
upang tumingala at banggitin sa sarili—
Consummatum Est bago ipinid ang mga mata.