ni Rachel Valencerina Marra
Nagpapahinga ang dalawang bata sa istasyon ng LRT sa Santolan. Isang maghapon uli silang nagpunas ng mga pares ng sapatos, sandalyas, at paa sa mga dyip na nag-aabang ng mga pasahero. Kakaunting barya pa lamang ang naiipon nila sa kanilang mga bulsa.
Tumingala sila sa langit, pinagmamasdan ang mga nagsasapawang sinag ng matitingkad na kahel, pula at dilaw sa mga siwang ng mga ulap na may bahid na ng lila. Halo-halo, sa isip ng isa. Sa loob-loob ng kasama niya, dugo.
Bumuhos sa bangketa ang mga tao mula sa istasyon.
- Marahil
- Dahil mayroon pa ring mga patlang. Ang 'marahil' ay proyekto ng magkakaibigang makata sa Ateneo upang mabasa ng isa't isa ang kani-kanilang mga akda. Ngunit kung natisod ka at napadpad dito, magbasa ka na rin. Konting pagtitiwala, baka may kumuyom sa puso mo.
5 comments:
Grabe talaga, noong una kong nabasa akala ko inapakan yung mga bata. Huhuhu. :D
ironic. Huhuhu tapos :D.
Natuwa ko kasi may lumabas na sakit, pero naiyak kasi masakit. Parang iyak-tawa lang.
Di ko na titingnan ang halo-halo nang pareho. :D Anong nais iparating ng akda?
More narrative ito kaysa lyric, at doon lumalantad ang kahinaan sa tingin ko, dahil napakaikli ng akda. Dumadaldal lang ako rito ha, kaya huwag ninyo akong paniwalaan masyado. :D
Kung hindi ko nabasa ang "mula sa istasyon" sa last paragraph, ang naisip ko kasi may sumabog. Kung ganoon, halo-halo nga. Swift effect!
Grabe ito. :-)
Hi Nicko! Salamat haha. Nakuha mo yung intention ko (sa plot/dramatic situation). XD
Hi Monching! Nung ginawa ko 'to, ang buong intensyon ko, gawing maikling maikling maikling kuwento ito. Kaya kung lyric man ito, narrative talaga. Ewan, genre bending shiz na syempre, bahala na ang reader. Salamat!:P
Rachel! Nakuha ko ang Palanca entry mo hehe. Ay gagi kuha ko na yung comment ni Nicko!
- monch
Post a Comment