ni Paolo Tiausas
Nagningas ang isang patlang sa ere
at natikom ang kanilang mga labi—
Tingin lamang ang dumarating at umaabot
sa isang apoy, dahan-dahang dinuduyan
ng hubog ng dilim. Nananahimik
ang buong kagubatan. Nagpapahintulot
sa mga nauumid na buntong-hininga.
Nawalan ng tunog ang bawat pagtapak
samantalang kasabay ng kanilang paglapit
ang paglayo ng nagkakailang pirasong liwanag.
Nakakatakot. Boses sa pagitan ng mga ngipin.
At sa kanyang pagbasag naudlot ang lahat ng kilos:
namulat na lamang silang nagmaliw na ang apoy.
Magtitinginan sila, mga matang naghahanap
ng sagot, kanlungan, pagtitiwala, kapayapaan.
Magiging tawanan ang kaninang katahimikan.
Bagaman mananatili ang dalanging apoy
sa kanilang nagsasalaming mata
saanman sila luminga.
Saturday, May 5, 2012
Subscribe to:
Posts (Atom)